Je ligt er prima vandaag
Ik raak je even aan
Het is of je even naar me lacht
Alsof je mij nog een keer zwijgend voor je kunt zien staan
Voordat je rustig inslaapt voor de nacht
Net als die ene avond toen ik trillend bij je stoel stond
Omdat die ene jongen mij bleef jennen
En jij die vage angst zo'n onbegrijpelijk gevoel vond
Je zei: Laat je niet kennen
De groeven bij je ogen die kenmerkend zijn voor jou
Gaan over in de nerven van je kist
Ze vertellend uitgebreider dan je zelf ooit kunnen zou
Van alle kansen die je hebt gemist
Geboren in de armoe en getogen in de oorlog
Voor huis en brood en kleren moeten rennen
En ook al stond het leven er vaak niet rooskleurig voor
Toch dacht je: Laat je niet kennen
Je hebt verdomme tegenslag na tegenslag gekend
Wat dat betreft bleef weinig je gespaard
Je baan verdween, je vrouw ging naar een klootzak van een vent
Maar jij vond zoveel sop de kool niet waard
Nee dan zei je: Ach zo gaat dat en die dingen die gebeuren
Het leven laat zich toch niet anders plannen
Het komt zoals het komt en verder moet je maar niet zeuren
Want je laat je niet kennen
Een week of twee geleden kwam je zomaar even langs
Ik schrok want je kwam bijna nooit bij mij
Een trilling bij je mond verraadde vagelijk iets bangs
En ik dacht: Oh mijn God, het is voorbij
En toen ik je zag zitten met je handen op je knieen
Vermoeid van het bestralen en het scannen
Toen wist ik hoe het voelen moest wanneer de mensen die je achterlaat
Je niet kennen
Maar je ligt er prima bij vandaag, zo kalm in vol ornaat
De stilte is voor mij niet eens echt wennen
Ze vragen hoe het met me is en ik zeg: ach het gaat